Zaman, sabır ve dokunuş…
Her biri Adonita’nın hikâyesinde iz bırakan sessiz öğretmenler.
Yıllar boyunca şekillenen bir alışkanlık, bir tutkuyla birleştiğinde sanata dönüşür.
Ben, her detayında kendi dilini konuşan formların peşine düşen biriyim.
Polimer kil, ellerimde sadece bir malzeme değil;
rengin, dokunun, sabrın ve zarafetin birlikte dans ettiği bir alan.
Her parça, defalarca denemeden, yüzlerce küçük hata ve bir o kadar yeniden doğuştan sonra geldi bugüne.
Şimdi, yılların birikimini ve o deneyimin dinginliğini paylaşmaya karar verdim.
Artık sadece üretmiyorum — anlatıyorum.
Her küpe, bir fikrin, bir duygunun, bir kadının kendi ışıltısına ulaşma hikâyesi.
Adonita, benim ellerimin değil;
zamanla olgunlaşan bir yolculuğun imzası.